zasylomé

gri ve yeşili estirdi rüzgar ben ayak parmaklarımın ucundan derin uçurumu izlerken.

sarı ve siyahla kaplı ufuk.

gökyüzü?  hiç bakmadım.

eskimişliğin renkleri, gölgem, ayak parmaklarım... ben 

arkamdaki düzlük yollarla, savaşlarla kaplı bir arena

altımdaki boşluk.. elbet bir sonu var. yalnızca çok derin.. 

...yalnızca ben göremedim....

geri; korkutan, acıtan, kan kokan,

alt; cezbeden, koruyan bir hiç.

ve kollarım demirden yapılmış..

düşünceler doldu kafamdaki boşluklardan içeri

ve aynı deliklerden nefesim dışarı

denge kayboldu

irade kayboldu

devrildi demir kollu bir kütle uçurumdan aşağı.

ve daha uykusundan uyanmamışken yerçekimi

daha tutamamışken boşluk damarlarımı,

bir fikir belirdi uçurumun kenarında.

bir duygu uyandı yerçekiminin üzerine..

tuttu kollarımı ve sıkıca bastı ayaklarını yere

uçurumun kenarında..

gülümsedi, ağladım

"bırak" diyebildim

sonunda ağırlığımı taşıyamayacaksan şimdi bırak.

gülümsedi, ağladım

"bu bizim ağırlığımız. ben taşırım."dedi ve sordu " ya sen?"

"kollarım demirden" dedim.

"ben sonsuza dek taşırım" dedi iki nefes tek vücut aynı anda

uçurumun kenarında...

konuştuk

tanrılardan söz etti. kıskanan tanrı ve tanrıçalardan.

bu gücü kıskanan, bu düğümü kendilerine yediremeyen tanrı ve tanrıçalardan.

kollarımız kenetli, biz kenetli, kurduk krallığımızı

uçurumun kıyısında, rüzgarın esmediği, griden, yeşilden, siyahtan, sarıdan uzak krallığımızı.

çocuklar doğurduk krallığın her köşesine. 

artık ne kadın ne erkek, sadece biz..

büyüdük. her geçen saniyede biraz daha..

zasylome'un her köşesinde sımsıkı tutunduk. 

düşlerimizle kabusları kovduk.

savaşlardan sağ çıkıp yaralarımızı ovduk..

sonsuzluğa hapis oldu tek vücut.

uçurum çekti başkalarını içine

izledik sarıyı, yeşili, siyahı, griyi

hiç özlemedik bizden başka...

ve günler kovaladı karanlığı uzaklara

sonsuzluk kapattı rüzgarın önünü...

sonsuzluk kapattı ama

çok kısa sürdü sonsuzluk..

toprak dans etmeye başladı yüzyıllar sonra uyanmış aç bir canavar gibi..

ayaklarımızın dibine kadar taşıdı depremini.

dişler sıkılı, kollar kenetli, krallığın ortasında tek vücut,

uçurumun kıyısında tek ruh..

ve fikir kadın oldu birden

gevşetti parmaklarını.

"sonsuzluk geçmişte kaldı" dedi

açtı ellerini ve el salladı uçurumun kıyısından.

açtı ellerini ve bıraktı demir kollu adamı boşluğa

beni aldığı yere.

dans eden toprağı izledim

evimi, çocuklarımı, dünyamı yutan dansı.

düşerken uzandı ellerim

kadın çekti ellerini

"bencil olmalısın" dedi ölmüş benliğime..

bencil oldum yutarken beni

bencil oldum kaybolurken

bencil oldum krallığım, evim, çocuklarım ölürken.

sarı, siyah, gri ve yeşil oldum zasylome'un yıkıntılarında

ben oldum düşerken

ben öldüm

ben öldük hepsiyle birlikte

zasylome'un gölgesinde..