sesin yırtılışı (gibi)

korkular yalanların orta yerinden fırlıyor ve kokuşmuş kabuslarının ırzına geçiyor

sürüklenmeye devam edeceksin ateşe verdiğin şehrin çürük tahtaları arasında

ve üzerine yıkılacak o narin ellerinle boyadığın tablolar 

içten içe ölü

zaman kavramının içerisine hapsoluyor iltihaplı beynin

erken ya da hızlı değil, kusurlu ve hatalıydı seni korumasını beklediklerin

yürüdüğün yollarda ve uyuduğun yataklarda kan lekeleri birikiyor

sen beklentilerini inkar ettikçe ölü bebeğinin kahakahaları rahmini tokatlıyor  

arkada kalan harabe zamanın yollarını izlemişti

olacakları bildiği halde girdi kapıdan içeri unutulmuş eskiler

yaşlı ve unutulmuş tahtından kalkmadan önce geceyi giymiş olan,

yolun bittiği noktaya hüzünle gülümsedi

sen kimsin ki kendi çocuğunu kurban edebildin lokinin tapınağında?

önüne geçilemeyecek olan kemiklerini ve etini sarmalıyor

yorgun ve yaşlı derin saklayamıyor kişiliğindeki kara deliği

sesin toprak tarafından emiliyor varoluşun silinirken

asla öğrenemedin iki karşılıklı spiralin üzerine oturtulduğunu günlerin

herşey basit bir denge oyunundan ibaretti akik kum saatinin içerisinde

inanma, herşeye inan ama zamanın durabileceğine inanma

göz yaşlarının yere düşememesi zamansızlıktan değil..

tekrar otur masana ve diz tarot kartlarını

gün asla ikinci şansı taşımayacak düzlemler arasında

ve çürürken sen herşeyin önceden tasarlandığı geçmişin yargılayıcı bakışlarıyla

tuhaf uzak zamanlar öldürecek ölümü bile...

(....sorulmayan bir soruya cevap olarak yazılmıştır.....)